«Το σενάριο του Grexit στοιχειώνει εκ νέου όλα τα πνεύματα»
Σε άρθρο της με τίτλο «Η Ελλάδα απειλεί εκ νέου την Ευρωζώνη;», η γαλλική εφημερίδα Le Monde αναφέρεται στις επιπτώσεις που θα έχει μια έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη αλλά και το κατά πόσον αυτό είναι πιθανό να συμβεί, όπως επίσης στην αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους κατά το 2012, ενώ υπογραμμίζει ότι μία νέα «παρέμβαση» στο ελληνικό χρέος θα ήταν μάλλον αναπόφευκτη.
Αναλυτικά το άρθρο της Le Monde σημειώνει τα εξής:
«Το σενάριο του Grexit, της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, στοιχειώνει εκ νέου όλα τα πνεύματα. Οι ανησυχίες αναζωπυρώθηκαν αυτή την εβδομάδα με δημοσίευμα την Der Spiegel σύμφωνα με το οποίο η γερμανική κυβέρνηση της Άνγκελα Μέρκελ κρίνει την ελληνική έξοδο ως αναπόφευκτη, εάν το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Και, σύμφωνα με τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα θα αποκηρύξει την πολιτική λιτότητας και την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους.
Αυτό πυροδότησε τους φόβους ότι το σενάριο του 2012-οπότε οι φόβοι από μία ελληνική χρεοκοπία- θα αναπαραχθεί. Ωστόσο, ένα τέτοιο σενάριο θα ήταν επικίνδυνο. Ποιο είναι το ποσό της χρηματικής βοήθειας που έχει δοθεί στην Ελλάδα; Τέλη 2011, όταν οι αγορές ανησυχούσαν για μία «έκρηξη» στην Ευρωζώνη, το δημόσιο ελληνικό χρέος ήταν 360 δις ευρώ, ήτοι 170% του ΑΕΠ.
Απαρτιζόταν από:
-155 δισ. ευρώ που ανήκαν από το EFSF, το IMF και την ECB
-205 δισ. ευρώ που ανήκαν στον ιδιωτικό τομέα
Στις 8 Μαρτίου 2012 το ελληνικό χρέος αναδιαρθρώθηκε υπό την εποπτεία της τρόικας και στο πλαίσιο αυτό οι ιδιώτες πιστωτές αντιπροσώπευαν το 83,5% του χρέους έχοντας αποδεχτεί μία απώλεια από 53,5 έως 70% των οφειλομένων.
Με τον τρόπο αυτό άνοιξε ο δρόμος για την καταβολή τμήματος του πακέτου βοηθείας ύψους 130 δις ευρώ που αποτελούσε το δεύτερο πρόγραμμα σωτηρίας της χώρας. Συνολικά, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμά ότι η Ελλάδα έλαβε 380 δις δολάρια υπό τη μορφή δανείων που είτε παραχωρήθηκαν είτε διεγράφησαν.
Αυτό το ποσό ανταποκρίνεται σε:
– 40 δισ. ευρώ χρηματοδότησης από την Ευρωπαϊκή Ένωση κατά την περίοδο 2007-2013
-100 δισ. ευρώ χρέους του ιδιωτικού τομέα που διαγράφηκε
-240 δισ. ευρώ «βοήθειας» που παρείχαν η Ευρωπαϊκή Ένωση και το IMF
Θα αποφύγουμε μία καινούργια αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους;
Είτε ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει είτε χάσει τις εκλογές, μία καινούργια «παρέμβαση» στο ελληνικό δημόσιο χρέος μοιάζει αναπόφευκτη. Και η πορεία του μοιάζει, πράγματι, ανυπόφορη. Η αναδιάρθρωση του 2012 επέτρεψε να μειωθεί το ύψος του χρέους από 170,3% σε 157% του ΑΕΠ, ωστόσο το 2013 αυξήθηκε στο 174,4%.
Μεταξύ 2015 και 2047 η Αθήνα θα πρέπει, ουσιαστικά, να αποπληρώσει περίπου από 4-8 δισ. ευρώ στους πιστωτές της, χωρίς να υπολογίσουμε την αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων.
Τα ποσά, λοιπόν, αυτά θα απορροφούσαν το σύνολο των πρωτογενών πλεονασμάτων της χώρας, εμποδίζοντάς την να επενδύσει στο μέλλον. Ιδού γιατί ο κ. Τσίπρας μιλάει σήμερα εκ νέου για χρεοκοπία.
Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες επιλογές. Η Ελλάδα θα μπορούσε να ζητήσει την επιμήκυνση της διάρκειας των δανείων που προέρχονται από τους ευρωπαίους εταίρους, λύση που ενδεχομένως να ήταν η λιγότερο επώδυνη για όλους. Αλλά και η Αθήνα θα είχε πρόβλημα να διαπραγματευθεί εάν προχωρούσε στην «αποκήρυξη» του χρέους της.
Θα πρέπει να φοβόμαστε την μετάδοση σε άλλες χώρες;
Το ρίσκο αυτό είναι πολύ λιγότερο αυξημένο σε σχέση με την περίοδο 2011-2012 και είναι διαφορετικού χαρακτήρα. Καταρχάς, επειδή το 90% του ελληνικού χρέους ανήκει, ύστερα από την αναδιάρθρωση του 2012, σε ευρωπαϊκά κράτη και σε διεθνείς πιστωτές. Αφορά πολύ λιγότερο τις ευρωπαϊκές τράπεζες σε σχέση με τέσσερα χρόνια πριν.
Επιπλέον, τα θεσμικά όργανα της Ευρωζώνης έχουν ισχυροποιηθεί από το 2010: τα κράτη-μέλη έχτισαν την τραπεζική ένωση, των ευρωπαϊκό μηχανισμό σταθερότητας (ESM) του οποίου αποστολή είναι να περιορίσει την μετάδοση σε περίπτωση νέας κρίσης. Ακόμη και εάν τα «εργαλεία» αυτά δεν είναι τέλεια, αντιπροσωπεύουν μία πραγματική πρόοδο.
Ταυτόχρονα, οι αναλυτές εκτιμούν ότι οι γερμανικές δηλώσεις είναι κυρίως πολιτικού χαρακτήρα. Η Merkel επιδιώκει να πιέσει τους Έλληνες ψηφοφόρους και το ΣΥΡΙΖΑ. Εν κατακλείδι, εάν ο ελληνικός κίνδυνος ήταν χρηματοοικονομικός, πριν από τρία χρόνια, σήμερα είναι κατά βάση πολιτικός. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί, ουσιαστικά, ένα σύμπτωμα ενός πολύ μεγαλύτερου κακού: η κοινή γνώμη, ιδίως στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, έχει ξεκινήσει να απορρίπτει τις πολιτικές λιτότητας. Και μία χαλάρωση θα τροφοδοτούσε τα λαϊκίστικα κινήματα».