Γράφει ο Γιάννης Βούρος
Από την Κυριακή το βράδυ δέχομαι δεκάδες τηλεφωνήματα από δημοσιογράφους του έντυπου και του ηλεκτρονικού Τύπου προκειμένου να τοποθετηθώ για τα όσα συμβαίνουν στο πολύπαθο αθλητικό σωματείο ΑΕΚ που υποστηρίζω άμεσα και έμμεσα από το 1960.
Προτίμησα να αποστασιοποιηθώ για λίγες ημέρες,, να ηρεμήσω και να καταγράψω την άποψή μου με δίκαιο και αντικειμενικό τρόπο και όχι εν βρασμώ ψυχής.
Χαρτογραφώ γενικά τον χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου μέσα στον οποίο κινείται η ΑΕΚ και προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω ποιες σχέσεις μπορεί να αναπτύξει κάποιο σωματείο με αγνές προθέσεις και στόχους που υποστήριζε ανέκαθεν το “ευ αγωνίζεσθαι” και την ευγενή άμιλλα.
Ανατρέχοντας στις εικόνες που βλέπω στα γήπεδα τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και συγκρίνοντάς τες με αυτές των Ευρωπαικών πρωταθλημάτων διαπιστώνω -δεν ανακαλύπτω την πυρίτιδα- με θλίψη πως αυτό που παρακολουθούμε εδώ είναι ένα άθλημα με τους κανόνες που ορίζουν οι διεθνείς κανονισμοί (π.χ όταν η μπάλα βγαίνει πλάγιο άουτ, το παιχνίδι ξαναρχίζει όταν την μπάλα επαναφέρει εντός του αγωνιστικού χώρου παίκτης της αντίπαλης ομάδας με τα χέρια.
Ή όταν η μπάλα χτυπήσει μέσα στην περιοχή σε χέρι αμυντικού σημειώνεται η ποινή του πέναλτυ-αυτό δεν ισχύει πάντα για ομάδες που έχουν φυσική έδρα το λιμάνι του Πειραιά-) αλλά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το θέαμα που είναι προορισμένο να προσφέρει αυτό καθεαυτό το ποδόσφαιρο.
Η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων που επιβεβαιώνουν τον κανόνα είναι κάτι ξεκοιλιασμένα γήπεδα με μισοτελειωμένες κερκίδες,πλινθόκτιστα αποδυτήρια, συρματοπλέγματα για χρήση στρατόπεδου συγκέντρωσης, σκουριασμένες πόρτες, μισοφαγωμένους από την υγρασία τοίχους ,χορτάρι που ευχαρίστως η γιαγιά μου θα γέμιζε δεκάδες σακούλες βρούβες και ραδίκια.
Η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου δεν είναι τα πολυτελή γραφεία της ΕΠΟ ή κάποιων μεγάλων ομάδων της Super League.
Η εικόνα και μέρος της βιτρίνας του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι κάτι αμόρφωτοι σαπιοκοιλιάδες τύποι (με σήμα κατατεθέν το κομπολόι και το πούρο -προέκταση της ύπαρξής τους), με τη ζωή τους να κινείται μεταξύ περιθωρίου και παρανομίας, με χαρακτηριστική φωνή, βραχνή από τα ξενύχτια και τα βαριά τσιγάρα και βλέμμα θολό και σμιλεμένο από μια και μόνη λέξη: “Πόσα?”
Η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι δεκάδες απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες για στημένα παιχνίδια, για ύποπτες συναλλαγές κάτω από το τραπέζι και αποτελέσματα που δεν κρίνονται από το ποια ομάδα ήταν καλύτερη εντός των γραμμών που ορίζουν τον αγωνιστικό χώρο αλλά από το ποια έδωσε την σωστή απάντηση στην ερώτηση “Πόσα;”
Η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι οι “φίλαθλοι” μισθοφόροι που μετακινούνται εν είδη αγέλης και καλούνται πολλές φορές να υπερασπιστούν παντί τρόπω τα ιερά και τα όσια του αφεντικού που τους ταίζει. Ανεγκέφαλοι οπαδοί- στρατοί που πολλές φορές καταλήγουν ακούσια να αποτελούν έμμεσα αναχώματα σε δοσοληψίες που έχει ο όποιος μεγαλομέτοχος με τη δικαιοσύνη.
H εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι οι αποφάσεις της Αθλητικής Δικαιοσύνης που λαμβάνονται κατά το δοκούν.
Και το “δοκούν” συνήθως σχετίζεται με το σκοτεινό, βρώμικο, σάπιο κατεστημένο του παραποδόσφαιρου. Σε μια χώρα που άρχει η παραπολιτική, η παραπαιδεία, η παραοικονομία, το παραεκκλησιαστικό, το παραδικαστικό, φυσική συνέπεια αποτελεί η ύπαρξη και εξάπλωση του παραποδόσφαιρου.
Σ΄αυτό το βρώμικο τοπίο και του φετινού πρωταθλήματος κλήθηκε η λαβωμένη από δεκάδες λάθη, αστοχίες, παραλείψεις και λεηλασίες οικονομικού περιεχομένου ΑΕΚ, να παρουσιαστεί και να διεκδικήσει μια αξιοπρεπή πορεία και τελική κατάταξη.
Αλλά για ποια ΑΕΚ μιλάμε σήμερα;
Η ΑΕΚ, η γνήσια ΑΕΚ δεν πέθανε με την χθεσινή απόφαση. Πέθανε την ημέρα που το ποδόσφαιρο άφησε τον ρομαντικό ερασιτεχνισμό και μπήκε στα καλούπια του επαγγελματισμού και της επιχείρησης.
Πέθανε την ημέρα που σαν σωστή ανώνυμη εταιρία έπρεπε να παρουσιάζει εγκεκριμένους προυπολογισμούς, απολογισμούς ,ισολογισμούς να κονταροχτυπιέται με αριθμούς , να επιδιώκει το συν και να αποφεύγει τα πλην, να αντιπαρέρχεται με δεξιότητα τις ζημιές και να παρουσιάζει κέρδη προκειμένου να καθίσταται “βιώσιμη”.
Σ΄ αυτόν τον κόσμο που Θεός είναι η εξουσία και το χρήμα μια ομάδα που στις προσφυγικές ρίζες της κρύβονται αξίες πολύτιμες όπως η περηφάνεια, το ήθος και η αξιοπρέπεια μόνο με ένα θαύμα θα επιβίωνε. Και τα θαύματα εμφανίζονταν μόνον όταν η ΑΕΚ είχε την δυνατότητα να στελεχωθεί από ένα ρόστερ που δεν μπορούσε να υποτάξει καμία στημένη διαιτησία, καμία “παράγκα”, κανένα ακυρωμένο άδικα γκολ, κανένα ανύπαρκτο οφσάιντ, καμία ομάδα “παράρτημα”.
Η γνήσια ΑΕΚ μπερδεύτηκε πολλές φορές τα τελευταία χρόνια ανάμεσα στο ηθικό και στο νόμιμο.
Λογικό αν σκεφτεί κάποιος πως οι άνθρωποι που ανέλαβαν τα ηνία της έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στο προσωπικό τους κέρδος ή στο μακροχρόνιο βιώσιμο πλάνο ενίσχυσης της ομάδας. Κάποιοι διάλεξαν το πρώτο αποκομίζοντας παράνομα τεράστια κέρδη.
Κάποιοι άλλοι με αγνές προθέσεις και στόχους άπειροι όντας, έσπρωξαν ανεξέλεγκτα δεκάδες εκατομμύρια στην ρουλέτα του πρωταθλήματος και όταν το νούμερο δεν βγήκε έχοντας να αντιμετωπίσουν και τα χρέη που δημιούργησαν οι κλέφτες, γρήγορα στέρεψαν κυρίως από έμπνευση και πίστη στο όραμά τους.
Δίπλα στην κακοδιαχείριση των διοικήσεων εύκολα κόλλησε και η ανύπαρκτη αυτοδιαχείρηση των αφοσιωμένων οργανωμένων. Μία αντικειμενική ψύχραιμη αυτοκριτική των συνδέσμων θα οδηγήσει αυτά τα πολύτιμα υποστηρικτικά εργαλεία της εξέδρας ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια σε ένα και μόνο συμπέρασμα.
Η ΑΕΚ έχει τιμωρηθεί με εξοντωτικά χρηματικά πρόστιμα, έχει παίξει αγώνες μακριά από την έδρα της, έχει παίξει παιχνίδια κεκλεισμένων των θυρών από επεισόδια που προκάλεσε η εξέδρα, όχι η εκάστοτε ανίκανη διοίκηση. Η εξέδρα των οργανωμένων αν δεν αυτοελεγχθεί θα συνεχίσει να αποτελεί εναλλάξ όπλο υποστήριξης αλλά την επόμενη στιγμή και νυστέρι ευνουχισμού της ομάδας όπως στο παιχνίδι της περασμένης Κυριακής.
Και μέσα σε όλα αυτά η εγκληματική κατεδάφιση του γηπέδου αφαίρεσε και την τελευταία δυνατότητα της ομάδας να παίρνει περίπατο βαθμούς που τώρα ματώνει να κερδίσει.
Όλοι θυμόμαστε ομάδες να προσέρχονται στην Νέα Φιλαδέλφεια και να υπολογίζουν με πόσα λιγότερα θα χάσουν. Τώρα το ΟΑΚΑ αποτελεί για τις περισσότερες από αυτές έναν προγραμματισμένο υγιεινό απογευματινό περίπατο.
Οι επόμενες ώρες και ημέρες πρέπει να είναι χρόνος ψύχραιμης περισυλλογής και αυτοκριτικής. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας.
Το να σηκώσει η ΑΕΚ τα χέρια και να παραδοθεί είναι το ευκταίο για τους αντιπάλους της. Το να σηκώσει τα μανίκια και να δουλέψει για το μέλλον της είναι το αυτονόητο για όλους εμάς. Είναι στο DNA άλλωστε της ελληνικής προσφυγιάς να ξεριζώνεται, να διώκεται, να αιμορραγεί αλλά να τελικά να επιζεί και να μεγαλουργεί.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην προσωπική σελίδα του Γιάννη Βούρου στο facebook [space size=»20″]