Η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας – Life begins on the other side of despair (Jean Paul Sartre)
Γράφει ο Vasilis S&P @starvpan (πως λέμε standard and poor’s … καμία σχέση)
Πετάχτηκε απ τον ύπνο του γεμάτος αγωνία, μες τον ιδρώτα. Ήταν η 3η συνεχόμενη μέρα που έβλεπε το ίδιο όνειρο.
Δε φτάνει που το τελευταίο καιρό δεν ένιωθε καλά, να τώρα κι αυτό ερχόταν να κάνει ακόμη χειρότερη τη κατάσταση. Όταν το πρωτοείδε θάταν δε θάταν 10 χρονών.
“Ταξίδευε λέει μ ένα βαπόρι, επικρατούσε μεγάλη φουρτούνα, τα κύματα πελώρια, μανιασμένα έκοψαν το σκαρί στα δυο που άρχισε να γέρνει με το σπασμένο κομμάτι να βυθίζεται γρήγορα προς τη θάλασσα, δε μπορούσε να κρατηθεί από πουθενά και γλίστραγε στο κατάστρωμα, γλίστραγε κατευθείαν στα σκοτεινά νερά.
Την ώρα που η θάλασσα άνοιγε την αγκαλιά της να τον πάρει ξύπνησε, πετάχτηκε πάνω”. Αυτό το όνειρο έμελε να γίνει εφιάλτης και μαντατοφόρος του.
Την ίδια μέρα, πηγαίνοντας να παίξει στη παιδική χαρά έσπασε η κούνια και βρέθηκε με τη πλάτη κάμποσα μέτρα μακριά, ευτυχώς χωρίς να πάθει τίποτα.
Παρότι αγαπούσε τη θάλασσα, δεν ακολούθησε το παιδικό του όνειρο να γίνει καπετάνιος.
Γέννημα θρέμμα της Κυψέλης, τέλειωσε ένα απ τα σχολειά της περιοχής και μετά μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Ανωτάτη Εμπορική την έλεγαν τότε – όχι γιατί έβγαζε εμπόρους αλλά γιατί υποτίθεται στήριζε το Εμπόριο. Παράλληλα έπιασε δουλειά σε μια ναυτιλιακή στο Πειραιά.
Απ” το παράθυρο έβλεπε τη θάλασσα και στο λιμάνι τα καράβια να πηγαινοέρχονται μεταφέροντας ανθρώπους και συναισθήματα.
Τα χρόνια πέρασαν τέλειωσε η σχολή, στο μεταξύ άλλαξε δουλειά μπήκε σε τράπεζα. Τα λεφτά δεν ήταν πολλά στην αρχή. Υπήρχαν δυσκολίες μα, χρόνο με το χρόνο, καλυτέρευαν τα πράγματα. Παντρεύτηκε έκανε οικογένεια.
Πάντα θυμόταν με συγκίνηση όταν έσφιξε, για πρώτη φορά, στην αγκαλιά τη κόρη του και εκείνη είχε τυλίξει το τοσοδούλικο χεράκι γύρω απ το δάχτυλο του. Μια βουβή συμφωνία-υπόσχεση δόθηκε μεταξύ τους εκείνη τη μαγική στιγμή. Πάντα στα δύσκολα να της κρατά το χέρι.
Όλα τα χρόνια στη δουλειά πάλευε να γίνει κάτι και φαίνεται τα κατάφερνε καλά, γιατί όταν οι Τράπεζες άρχισαν να ξεφυτρώνουν σα τα μανιτάρια έγινε περιζήτητος, αφού εκτός από οικονομικά έπαιζε στα δάχτυλα τη τεχνολογία .
Από επιλογή διάλεξε να μένει στη Χαλκίδα γιατί είχε θάλασσα. Ήταν ο τόπος που πέρασε αρκετά χρόνια πριν τον ζητήσουν ξανά στην Αθήνα, οπότε πηγαινοερχόταν καθημερινά.
Δύο χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης του ήταν που ξαναείδε τ’ όνειρο… Όπως την πρώτη φορά, γλίστραγε κατευθείαν στη μαύρη αγκαλιά της θάλασσας…
Πετάχτηκε ιδρωμένος και με τη καρδιά σφιγμένη… Κοίταξε το ρολόι… Η ώρα πέντε, χαράματα.
Έφτιαξε τον καφέ του, φίλησε όπως κάθε πρωί τη μικρούλα προσέχοντας μη τη ξυπνήσει, μπήκε στ αυτοκίνητο και ξεκίνησε. “Δε βαριέσαι, ας πάω λίγο νωρίτερα” σκέφτηκε.
Στις στροφές της Μαλακάσας έσκασε το λάστιχο, το αυτοκίνητο χτύπησε στο κράσπεδο και στριφογύρισε στο δρόμο, ο ίδιος πετάχτηκε έξω κι έπεσε στην άσφαλτο…
Μέσα στη θολούρα και τη σκόνη άκουσε μια γνωστή φωνή «μπαμπά μπαμπά» και σα σε όνειρο είδε το χεράκι της κόρης του να τον τραβά… Σηκώθηκε.
Για καλή του τύχη η νταλίκα πίσω σταμάτησε έγκαιρα και μαζί της τα άλλα αυτοκίνητα… Δε κατάλαβε ποτέ αν ήταν η κόρη του που τον «γύρισε πίσω», η ο νταλικέρης που αντέδρασε έγκαιρα και δεν τον άφησε να «φύγει»..
Τα χρόνια πέρασαν η κόρη του μεγάλωσε, σπούδασε, έπιασε κι αυτή δουλειά, παντρεύτηκε.
Στη γέννηση της εγγονής του, πριν τρία χρόνια, ότι είχε βγει στη σύνταξη, βρέθηκε στο μαιευτήριο.. του βαλαν το μωρό στην αγκαλιά και κείνο το άτιμο βάλθηκε να του ξαναφέρει στο μυαλό την σκηνή πριν χρόνια με τη κόρη του .. τύλιξε το τοσοδούλικο χεράκι γύρω απ το δάχτυλο του ανανεώνοντας σιωπηρά την συμφωνία και την υπόσχεση .. Στα δύσκολα να της κρατά το χέρι.
Όλα τούτα πέρναγαν απ το μυαλό του εκείνη τη νύχτα του Γενάρη, που βρέθηκε στη παλιά Γέφυρα … Κοίταξε το ορμητικό νερό κάτω απ τα πόδια του. Καλά τα λέγαν “τρελά νερά”. Πότε τα έβλεπες να πηγαίνουν κατά πάνω πότε κατά κάτω.
Μόνο στην αλλαγή ένα δεκάλεπτο περίπου ήταν ήρεμα. Είχε ακουμπήσει τα χέρια του στο στηθαίο της γέφυρας και κοίταζε τις γραμμές που σχεδίαζαν τα νερά παλεύοντας μανιασμένα μεταξύ τους. Πολλά βράδια έρχονταν σ αυτό το σημείο να δει τη “μάχη των νερών”.
Απόψε είχε ένα λόγο παραπάνω που βρέθηκε εκεί . Ένιωθε το στήθος του να βαραίνει, τα πόδια του κομμένα. Συναισθήματα ανάμεικτα, θυμός, οργή, αηδία, απογοήτευση, φόβος, ανασφάλεια, απελπισία.
Τα λεφτά μιας ζωής είχαν κάνει φτερά στις σπουδές της κόρης του και σ’ ένα σπίτι που είχε πάρει με δάνειο κι ακόμα δεν είχε ξεχρεώσει. Λίγο πριν τα βήματα του τον είχαν φέρει, όπως στο τέλος κάθε μήνα , μπροστά στο ΑΤΜ της τράπεζας.
Αυτό το βράδυ, όμως, φοβόταν να βάλει τη κάρτα στην υποδοχή. Βλέπεις, είχαν φροντίσει εδώ και μέρες να του βιδώσουν τα κανάλια στο μυαλό ότι έρχεται η 5η στη σειρά περικοπή στη σύνταξη τα τελευταία δύο χρόνια, τάχα «για να σωθεί η χώρα».
Με πολύ δισταγμό έβαλε τη κάρτα στην υποδοχή, πληκτρολόγησε το pin και ζήτησε κίνηση λογαριασμού σε χαρτάκι. Δεν ήθελε να το δει στην οθόνη. Πήρε το χαρτί και έβγαλε τη κάρτα.
Περπάτησε μέχρι τη γωνία, που είχε περισσότερο φως, άνοιξε το χαρτάκι και ο λαιμός του ξεράθηκε τα πόδια λύγισαν κι ακούμπησε στο τοίχο. 235 ευρώ λιγότερα. Από τότε που είχε ξεκινήσει η κρίση μέτραγε απώλειες πάνω από 45% καθαρά, χωριστά τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και Άδειας που είχαν καταργηθεί.
Αισθανόταν τα αδιέξοδα να τον πνίγουν αλλιώς, τα είχε λογαριάσει αλλιώς είχε ρυθμίσει τη ζωή του. Ένα αυτοκίνητο, που είχε, δεν υπήρχε ζήτηση να πουληθεί για ν ανασάνει. Τα έβαζε από δώ τα λογάριαζε από κει, δεν έβγαιναν με τίποτα. Εφορία, τέλη, χαράτσι, φως, νερό, τηλέφωνο, δάνειο και μια κάρτα από αγορές, ήταν τα έξοδα του μήνα, που πια ήταν περισσότερα απ τη σύνταξη.
Είχε κόψει το κινητό λέγοντας ψέματα ότι τάχα τον πείραζε η ακτινοβολία. Αλλά μετά τ’ αποψινό δεν ήξερε τι άλλο να κάνει .
Κι αν πάθαινε κάτι η γυναίκα του ή ο ίδιος ; Αν το παιδί είχε μια ανάγκη ; Ήταν καιρός που τον βασάνιζαν όλα αυτά και απάντηση δεν έβρισκε. Σκέψεις έριχναν μαύρες σκιές στο μυαλό του.
Είχε μια ασφάλεια ζωής , την είχε κάνει τότε που κόντεψε να σκοτωθεί στη Μαλακάσα. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο αλλά με τα λεφτά της θα λύνονταν πολλά απ τα προβλήματα. Κι αν η ασφαλιστική έριχνε κανόνι και δε προλάβαινε να τα πάρει σ’ ένα χρόνο που έληγε; Στο μεταξύ προκοπή ένα γύρω δεν έβλεπε.
Αυτοί που κυβέρναγαν, τσάκιζαν κόσμο στο βωμό της «σωτηρίας της πατρίδας», δεν ήξεραν τίποτε άλλο απ το να κόβουν μισθούς και συντάξεις – οι ανίκανοι.
Αυτοί που δεν κυβέρναγαν, δε μπορούσαν να μονιάσουν, να συνεννοηθούν για ν’ ανατρέψουν τη κατάσταση, να δώσουν ελπίδα. Το απόλυτο αδιέξοδο.
Η απελπισία πολλές φορές γίνεται ο σκοτεινός σύμβουλος στη σκέψη.
Ένιωθε αδύναμος. Μετά τόσα χρόνια ήταν η πρώτη φορά που πνιγόταν μη ξέροντας τι να κάνει, έβλεπε τείχη να υψώνονται από παντού.
Κοίταξε το ορμητικό νερό κάτω απ τα πόδια του ..ήταν σαν να τον καλούσε ν’ αφεθεί … Κι αν γλιστρούσε και δε ξύπναγε όπως στ όνειρο; Ατύχημα θα ήταν ποιος θα το καταλάβαινε; μόνο αυτός θα ξερε ..
“Παπού παπού” Γύρισε και είδε τη Ματούλα νάρχεται καταπάνω του με χέρια ανοιχτά κ ένα πλατύ γέλιο στο πρόσωπο της .. Έριξε μια κλεφτή ματιά στη σκοτεινή θάλασσα.
Ήταν σα να πετάχτηκε απ τ’ όνειρο άλλη μια φορά «όχι κυρά μου ούτε τώρα θάρθω στην αγκαλιά σου.. κάποτε είχα δώσει ένα λόγο κι ήρθε η ώρα να τον κρατήσω.. » γύρισε, έσκυψε, άνοιξε τα χέρια του σφίγγοντας στην αγκαλιά του το παιδί ενώ δάκρυα γέμισαν τα μάτια του..
«Και μόνο για να βλέπεις τη Ματούλα να γελά αξίζει να ζεις και να παλεύεις γέρο μου… Αξίζει να σταθείς όρθιος για να στείλεις όλους αυτούς τους δήθεν στο διάολο κι όχι να πάς εσύ».
Μια παιδική αγκαλιά έφτανε να τον τραβήξει απ τη πλευρά της απελπισίας ξανά πίσω στη ζωή …
Άφησε το παιδικό χεράκι να σφίξει το δάχτυλο του και περπάτησαν μαζί μακριά απ τη γέφυρα .
Αντί επίλογου
Στη μνήμη όσων έφυγαν επειδή η υγεία τους δεν άντεξε το βάρος μιας απίστευτα σκληρής πραγματικότητας, όσων λύγισαν και όσων θέλησαν να μας ξυπνήσουν δίνοντας οι ίδιοι τέλος στη ζωή τους.
Σε όλους όσους βρήκαν κίνητρα και δύναμη να παλέψουν αλλά και σ’ όσους τους βοήθησαν να ξαναδούν ότι η ζωή αρχίζει στην άλλη πλευρά της απελπισίας.
Photos by behappy.me and feelpositive