Στόχος μου δεν είναι να προωθήσω τον εαυτό μου μέσα από τις φωτογραφίες μου. Θέλω οι άνθρωποι να δουν τις εικόνες μου και να κατανοήσουν τι σημαίνουν αυτές για μένα.
Oι φωτογραφίες τους γίνονται συχνά πρωτοσέλιδα, αλλά το όνομά τους γράφεται με μικρά γράμματα. Είναι οι φωτογράφοι της πρώτης γραμμής που δεν διστάζουν να μπουν στη δράση.
Για το 2015 ο ανταγωνισμός ήταν μεγάλος. Το περιοδικό Time έπρεπε να επιλέξει τον φωτογράφο πρακτορείου της χρονιάς 2015, μέσα από σπουδαίους επαγγελματίες που βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή σε γεγονότα που γράφτηκαν στην ιστορία.
«Στο τέλος όμως, ήταν ο 27χρονος Έλληνα φωτογράφος του Agence France-Presse Άγγελος Τζωρτζίνης αυτός που κατάφερε να ξεχωρίσει για το 2015 μέσα από τα έντονα συναισθηματικά έργα του σε δύο διαφορετικές κρίσεις της χώρας» γράφει το Times.
O Άγγελος Τζωρτζίνης γεννήθηκε το Νοέμβριο του 1988 στο Αιγάλεω, και ξεκίνησε την καριέρα του με τη γνώση ότι τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο. Δεν είχε τη φιλοδοξία να γίνει φωτογράφος, μέχρι το 2006, που εντάχθηκε στην Ακαδημία Δημιουργικής Φωτογραφίας Leica στην Αθήνα. Τότε κατάλαβε ότι η κάμερα θα μπορούσε να είναι η δική του πορεία.
«Στόχος μου δεν είναι να προωθήσω τον εαυτό μου μέσα από τις φωτογραφίες μου. Θέλω οι άνθρωποι να δουν τις εικόνες μου και να κατανοήσουν τι σημαίνουν αυτές για μένα».
Ξεκίνησε συνεργασία με το Agence France-Presse το 2007, και έκανε μια σειρά προσωπικών πρότζεκτ στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, την Τουρκία και την Ελλάδα, ενώ συνεργάζεται και με τους New York Times.
Τα τελευταία έξι χρόνια φωτογράφιζε την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, ενώ τώρα επικεντρώνεται στην κρίση μεταναστών και προσφύγων. «Αυτή η κρίση έφερε στο μυαλό αναμνήσεις από την παιδική μου ηλικία. Μεγάλωσα σε μια γειτονιά όπου δεκάδες Ιρακινοί μετανάστες είχαν στήσει τα σπίτια τους. Ζούσαν σε ασφυκτικά υπόγεια διαμερίσματα, συχνά πέντε ή έξι σε ένα δωμάτιο, συνήθως σε άθλιες συνθήκες. Παίζαμε μπάσκετ στους δρόμους και κάναμε ό,τι κάνουν τα παιδιά αυτής της ηλικίας, αλλά εγώ πάντα αναρωτιόμουν πώς αυτοί οι άνθρωποι κατέληξαν στην Ελλάδα και τι είχαν αφήσει πίσω – Τις οικογένειές τους, τις ζωές τους».
«Θέλω οι εικόνες μου να θέτουν ερωτήματα σχετικά με το μέλλον αυτών των ανθρώπων» καταλήγει ο Άγγελος Τζωρτζίνης.