Παλιό και νέο, άφθαρτο και φθαρμένο, είναι λέξεις που κυριαρχούν στην προεκλογική περίοδο του διανύουμε. Ένα δίλημμα που παραδοσιακά τίθεται σε κάθε εκλογές,αυτή τη φορά τείνει να αποτελέσει απ τον ΣΥΡΙΖΑ την προμετωπίδα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Έχει αντίκρυσμα πρακτικά όμως σε μια κοινωνία που διψά για ανανέωση ή πρόκειται για άλλο ένα ψευτοδίλημμα,όπως πχ το μνημόνιο- αντιμνημόνιο, με σκοπό την υφαρπαγή της ψήφου;
Το βασικό και το σίγουρο είναι πως η κουβέντα έχει μετατεθεί πολιτικά και επικοινωνιακά σ΄αυτό το σημείο ελλείψει προγράμματος. Η Ελλάδα μετά από ένα καταστροφικό 7μηνο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ υπέγραψε το 3ο μνημόνιο με επαχθέστατους όρους. Επομένως η χάραξη της πολιτικής και η διαμόρφωση προγραμμάτων απ τα κόμματα περιορίζεται,και πλέον κυριαρχεί στην πολιτική σκηνή η κουβέντα για το ποιος μπορεί να εφαρμόσει καλύτερα την πολιτική του νέου μνημονίου,να απαλύνει τις συνέπειες των δυσάρεστων μέτρων και να καταφέρει να ανορθώσει την κατεστραμμένη ελληνική κοινωνία.
Ο ρόλος λοιπόν του καλύτερου διαχειριστή της συγκυρίας περνά μέσα απ το δίλημμα που βάζει έντονα ο Τσιπράς περί παλιού και νέου,άφθαρτου και φθαρμένου,θέλοντας να πείσει ότι μόνο αυτός μπορεί να βγάλει τη χώρα απ την κρίση. Είναι όμως έτσι; Ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αυτή η ρητορική; Η απάντηση είναι όχι.Ο ΣΥΡΙΖΑ ,ένα κόμμα που απ το 4%, που έγινε εν μια νυκτί κόμμα εξουσίας ήταν λογικό να προσελκύσει και στελέχη που είχαν ως στόχο την πολιτική τους επιβίωση φορώντας έναν άλλο μανδύα. Ενέταξε λοιπόν στις τάξεις του ανθρώπους που αντιπροσωπεύουν ότι πιο «παλιό» στην νοοτροπία και στην πρακτική είχε αυτή η χώρα. Χωρίς καμία ιδεολογικοπολιτική προσέγγιση ήταν αρκετό να στερήσει απ το κυβερνών κόμμα το πολυπόθητο ηθικό πλεονέκτημα.Σ αυτό ήρθαν να προστεθούν συμπεριφορές μεγαλο-υπουργών, λεφτά που έβγαιναν στο εξωτερικό,διορισμοί απ το παράθυρο της τελευταίας στιγμής,αξιοποίηση στον κρατικό μηχανισμό ημετέρων. Όλες αυτές οι πρακτικές αφαίρεσαν πολύ γρήγορα στη συνείδηση του ελληνικού λαού το γεγονός ότι ο Τσίπρας,αν και νέος, εκπροσωπεί κάτι το οποίο είναι παλαιό, γνώριμο και για αρκετούς είναι η αιτία η χώρα να βρίσκεται σ αυτή την κατάσταση αυτή την στιγμή.
Το κερασάκι στην τούρτα ήρθε μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου. Αποδείχτηκε περίτρανα με τις αποχωρήσεις προβεβλημένων στελεχών-υπουργών,τις παραιτήσεις της μισής κεντρικής επιτροπής, τις παραιτήσεις των περισσοτέρων τοπικών οργανώσεων και την πρωτόγνωρη αυτοδιάλυση και αποχώρηση της ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΣΥΡΙΖΑ, το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια συγκυριακή κοινοπραξία ανθρώπων με διαφορετικές κουλτούρες, αφετηρίες και επιδιώξεις που δεν άντεξαν την επίθεση του θηρίου που εκείνοι δημιούργησαν και εξέθρεψαν στην ελληνική κοινωνία.
Το ζήτημα είναι ότι η ελληνική κοινωνία πρέπει να προχωρήσει μετά από 5 χρόνια στασιμότητας και ύφεσης σε όλα τα επίπεδα. Ζητούμενο πλέον ο εξορθολογισμός της πολιτικής και μέσα απ αυτό η σταθερότητα και η ανάταση. Το πολιτικό προσωπικό που θα προκύψει απ αυτές τις εκλογές θα έχει το δύσκολο αυτό ρόλο. Το ηθικό πλεονέκτημα προκύπτει και κατέχεται από ανθρώπους που δοκιμάζονται στο πολιτικό βίο και βγαίνουν καθαροί. Απ αυτούς που στις κρίσιμες ώρες λένε την αλήθεια,όσο και αν πονάει,όσο και αν αυτή η αλήθεια περιέχει και τους ίδιους και όσο και αν κοστίζει προσωπικά ή παραταξιακά. Αυτοί λοιπόν σε συνδυασμό με τις πραγματικές ευκαιρίες που πρέπει να δοθούν στη νέα γενιά στελεχών να συμμετέχει και να αλλάξει καθεστηκυίες λογικές και πρακτικές χρόνων, είναι η μόνη ελπίδα.
ΨΥΧΟΓΥΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
ΜΕΛΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΠΑΣΟΚ
ΜΕΛΟΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟΥ ΕΛΛΑΔΑΣ