Η δικιά μου 21 τ’ Απρίλη ….
Γράφει ο Vasilis S&P @starvpan (πως λέμε standard and poor’s … καμία σχέση)
«Να μαστε πάλι εδώ Αντρέα, οι δρόμοι τρέχουν χιαστί
σημείο χ και μεις παρέα και ας φύγαν χίλιοι δυο καιροί…»
Νά “μαστε πάλι εδώ Αντρέα να μιλήσουμε για τη χούντα της 21ης Απριλίου 1967.
Κάθε χρόνο βρισκόμαστε δυό φορές μια στις 21 του Απρίλη και μια στις 17 του Νοέμβρη. Αλλού εσύ αλλού εγώ αλλά βρισκόμαστε .. Είναι μέρες που θυμόμαστε γεγονότα, καταστάσεις … βλέπεις οι γονείς έγιναν κομμάτι αυτής της ιστορίας και μαζί τους γίναμε και μείς.
Αυτή την μέρα όμως φίλε Αντρέα λέω να μη μιλήσουμε για τα “δικά μας”, βλέπεις βγήκε κ αυτό το γκάλοπ της Metron Analysis για την Ελευθεροτυπία που στο ερώτημα «στη δικτατορία ήταν καλύτερα τα πράγματα απ’ ότι σήμερα; », το 30% των ερωτηθέντων συμφώνησε ότι ήταν καλύτερα…
«Τι Έλληνες είναι τούτοι Αντρέα ; Ήταν γεννημένοι τότε ; Τι θυμούνται απ τα “θαύματα” του Παπαδόπουλου και της παρέας του; 30% δηλαδή ένας στους τρείς ρε Αντρέα, ένας στους τρείς …
Θα τρίζουν τα κόκκαλα των γονιών μας αδελφέ μου… Θα τρίζουν τα κόκκαλα αυτών που χάσαν τη ζωή τους, που βασανίστηκαν, που εξορίστηκαν, που φυλακίστηκαν, που χάσαν πολιτικά δικαιώματα. Γιατί τα πάθαν όλα αυτά ρε Αντρέα; Για νάρθει τούτο το 30% και να πει ότι ήταν τότε καλύτερα τα πράγματα από σήμερα; Μήπως σήμερα ζούμε χούντα Αντρέα και μπερδεύτηκαν ; Αφού τούτους τους ψήφισαν ρε Αντρέα κανονικά και με κάλπη.. Εκείνος ο Παπαδόπουλος κ η παρέα του ξύπνησαν ένα πρωί πήραν τα τανκς και τα κανόνια κι άλλους φυλάκισαν, άλλους εξόρισαν και στρογγυλοκάθισαν 7 χρόνια 3 μήνες και 3 μέρες… Θυμάσαι πως τις μετράγαμε τις μέρες με σπιρτόξυλα σαν οι φαντάροι τη τσατσάρα ; Θυμάσαι ήταν Παρασκευή τότε…. αλλά λέω αντί να φλυαρούμε, να δώσουμε σήμερα το λόγο σ έναν απ αυτούς που αξίζει να τον ακούμε. Τον ακούγαμε και τότε κρυφά στα τραντζιστοράκια, στη ντόιτσε βέλε και στο bbc, τον τραγουδούσαμε Αντρέα στις μπουάτ, στη πλάκα ψιθυριστά, στις ουζοκατανύξεις και παίρναμε θάρρος στα δύσκολα. Μας μεγάλωσε και μας αντρείωσε Αντρέα. Για άκου τι λέει για κείνες τις πρώτες ώρες ένας δικός μας άνθρωπος :
Το Πάσχα του 1967 έπεφτε αργά στις 30 Απριλίου. Οι προετοιμασίες, οι σκέψεις για εκδρομές και πασχαλινές εξόδους, τα ψώνια, αλλά και όλος ο κανονικός ρυθμός της χώρας διακόπηκαν ξαφνικά 9 μέρες πριν. Την Παρασκευή 21 Ἀπριλίου 1967…
21 Ἀπριλίου 1967 ὥρα δύο τό πρωί
Κλεισμένος στό γραφεῖο τοῦ σπιτιοῦ μου. Ἑτοιμάζω τή Δεύτερη Ἑβδομάδα Ἔντεχνης Λαϊκῆς Μουσικῆς στόν Λυκαβηττό. Τηλεφωνήθηκα μέ τούς συνθέτες Χρήστου, Ξαρχάκο, Λοΐζο καί Λεοντῆ. Σκοπός μου, νά παρουσιάσω ἔργα μετασυμφωνικῆς μουσικῆς.
ὥρα τρεῖς τό πρωί
Μόλις πλάγιασα. Χτυπάει τό τηλέφωνο. Μιά φίλη, ἡ Μαρία Μποσταντζόγλου,μοῦ λέει: «Ὁ Ρένος Ἀποστολίδης μέ πληροφόρησε ὅτι στήν πλατεία Συντάγματος ὑπάρχουν τάνκς. Εἶναι βέβαιος ὅτι πρόκειται γιά στρατιωτικό πραξικόπημα».
Γιά νά ἐπαληθεύσω τήν πληροφορία, τηλεφωνῶ στά γραφεῖα τοῦ κόμματος,καθώς καί σέ σπίτια γνωστῶν ἡγετῶν. Οἱ γραμμές εἶναι κομμένες. Ξυπνῶ τή Μυρτώ. Εἶναι ἤρεμη. Μοῦ λέει: «Ντύσου γρήγορα. Ἐγώ θά κάψω τά χαρτιά».
Τή ρωτῶ: «Πρέπει νά ξυπνήσουμε τά παιδιά;».
«Καλύτερα ὄχι· θά τούς κάνει κακό».
Πρίν φύγω, μπαίνω στήν κάμαρά τους. Πότε θά τά ξαναδῶ…
Στήν πόρτα ἕνα τελευταῖο φιλί στή Μυρτώ, καί χώνομαι μές στή νύχτα. Χαράζει. Ὁ δρόμος εἶναι ἔρημος. Λίγα μέτρα ἀπό τό σπίτι μου κάθεται ὁ γραμματέας τοῦ κόμματος τῆς συνοικίας. Μπαίνω στήν αὐλή. Ἕνας σκύλος ρίχνεται ἐπάνω μου. Φωνάζω τ’ ὄνομα τοῦ γραμματέα δυό τρεῖς φορές. Πρέπει νά κάνω πιό γρήγορα. Πιό μακριά, στόν κεντρικό δρόμο, διακρίνω δυό αστυνομικούς. Καταφεύγω στοῦ Στέλιου Ἀναστασιάδη [σύζυγος τῆς Μιμόζας, ἀδελφῆς τῆς Μυρτῶς]. Τόν ξυπνῶ. «Δικτατορία» τοῦ λέω. «Τρέξε νά εἰδοποιήσεις τόν γραμματέα και τόν Κατερίνη [μέλος τῆς Ἐκτελεστικῆς]. Ὁ Κατερίνης κατοικεῖ ἀπέναντι ἀπό ἕναν συνταγματάρχη, γι’ αὐτό νά εἶσαι προσεκτικός [ὁ συνταγματάρχης ἦταν ὁ Παπαδόπουλος]. Πές τους νά ἔλθουν ἐδῶ». Σκέφτομαι νά ὀργανώσουμε τόν πρῶτο πυρήνα.
Τό ραδιόφωνο ἀρχίζει νά μεταδίδει στρατιωτικά ἐμβατήρια.
Τηλεφωνῶ στό σπίτι μου. Ἡ γυναίκα μου ψιθυρίζει βιαστικά «Εἶναι ἐδῶ», καί κλείνει.
Ὁ γραμματέας φθάνει.
«Πάω νά φέρω τόν Κατερίνη» λέει.
Ἡ ὥρα περνᾶ. Δέν ἔρχονται. Τούς πιάσανε; (Ἀργότερα ἔμαθα ὅτι πέσανε ἐπάνω σε αστυνομική περίπολο. Τούς κυνήγησε. Τά κατάφεραν να διαφύγουν. Σήμερα ὁ ἕνας εἶναι ἐξόριστος στή Λέρο καί ὁ ἄλλος μόλις πιάστηκε, ὕστερα ἀπό τρία χρόνια παρανομίας.) Τό ραδιόφωνο μένει ἀνοιχτό. Τώρα μεταδίδει τό κείμενο τοῦ βασιλικοῦ
διατάγματος: «Ἐν ὀνόματι τοῦ ἄρθρου 91 τοῦ Συντάγματος, Ἡμεῖς, Κωνσταντῖνος Βασιλεύς τῶν Ἑλλήνων, ἀποφασίζομεν τήν ἀναστολήν τῶν ἄρθρων 5, 6, 8, 10, 11, 12, 14, 18, 20, 95, 97 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος εἰς ὁλόκληρον τήν ἑλληνικήν ἐπικράτειαν, λόγω κινδύνων οἵτινες ἀπειλοῦν τήν δημοσίαν τάξιν καί ἀσφάλειαν τῆς χώρας».
Ἄλλα ἀνακοινωθέντα.
«Κηρύσσεται ἡ κατάστασις πολιορκίας. […] Ἡ σύλληψις καί ἡ κράτησις παντός προσώπου επιτρέπεται χωρίς νά ληφθοῦν ὑπ’ ὄψιν οἱ ἰσχύοντες μέχρι σήμερον νόμοι. Ἡ διάρκεια τῆς συλλήψεως δέν ὑπόκειται σέ κανένα περιορισμό. Κάθε ἄτομο, ἀνεξαρτήτως τῆς ἰδιότητός του, μπορεῖ να δικασθεῖ ἀπό τά ἔκτακτα στρατοδικεῖα ἤ ἀπό μιά εἰδική στρατιωτική ἐπιτροπή. Ἀπαγορεύονται αἱ δημόσιαι καί ἰδιωτικαί συγκεντρώσεις προσώπων. Κάθε συγκέντρωσις θά διαλύεται βιαίως. Στάς δημοσίους και ἰδιωτικάς ὑπηρεσίας, καθώς καί κατ’ οἶκον, ἡ ἔρευνα μπορεῖ νά γίνεται χωρίς κανένα περιορισμό».
«Φίλε Αντρέα αυτά έγιναν με τα μάτια του Μίκη. Σου θυμίζουν τίποτα τα ανακοινωθέντα ; Άσε μη μιλάς γιατί όλο και κάποιος ρουφιάνος παρακολουθεί και ύστερα θα μας τρέχουν… Ναι ρε Αντρέα πάλι μπέρδεψα τις εποχές ξέρω τώρα έχουμε διαδίκτυο ποιος να μας παρακολουθεί; .. Τότε ήταν η ασφάλεια, που έψαχνε και τι εφημερίδες παίρναμε απ το περίπτερο….»
«Ας πιούμε απόψε στην υγειά του Μίκη και στη μνήμη όλων αυτών που χάσαν τη ζωή τους τότε, της Μαρίας Καλαβρού, του Βασίλη Πεσλή, του Νικηφόρου Μανδηλαρά, του Γίαννη Χαλκίδη, του Γιώργου Τσαρούχα, του Κώστα Γεωργάκη, του Σπυρου Μουστακλή και του Αλέκου Παναγούλη έστω κι αν οι δυό τελευταίοι έφυγαν μετά και τόσων άλλων θυμάτων ενός πολύ σκληρού στρατιωτικού καθεστώτος. Γιατί αυτό ήταν φίλε Αντρέα. Η χούντα ποτέ δεν ήταν κάτι άλλο από ένα σκληρό στρατιωτικό καθεστώς ..»
«Άντε στην υγεία μας και στη μνήμη τους .. και που σαι το τελευταίο ποτήρι στη μνήμη του πατέρα μου και του δικού σου . Αυτούς μνημονεύουμε κι αυτούς γιορτάζουμε απόψε φίλε Αντρέα …»
….Περνούν γερνούν τα γεγονότα, μα είναι καλό που `μαστε εδώ
Φαντάσου φτάνει και μια νότα κι αλλάζεις όλο το σκοπό….
ΥΓ1 Το απόσπασμα Λίγο πριν το Πασχα του ’67- Από το «Ημερολόγιο Α'» του Μ.Θεοδωράκη βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Γιάννη Σαρρή http://giorgossarris.blogspot.gr/
ΥΓ2 Στοιχεία για το θάνατο των προσώπων που αναφέρονται θα βρέιτε σε άρθρο με θέμα “οι νεκροί της χούντας” στην ιστοσελίδα http://tvxs.gr/
ΥΓ 3 οι στίχοι στην αρχή και το τέλος ανήκουν στο τραγούδι των Μανώλη Ρασούλη και Ανδρέα Μικρούτσικου «Να μαστε πάλι εδώ Αντρέα..»[space size=»20»]