Ω μικρέ μου πρίγκιπα…
…Η γη της ονειρικής σου επαγγελίας κωφεύει στους ψιθύρους των ξεριζωμένων, καθημαγμένη η ίδια από μια κρίση που έκλεισε τις πόρτες στην ελπίδα. Η κοινωνία ομφαλοσκοπεί και βυθίζεται μέσα της, χωνεύεται και κατασπαράσσεται από τα ίδια της τα λάθη, τρέμει για το χώμα και το χρώμα της, φοβάται εσένα, νεαρέ μετανάστη…
Τυλιγμένη στη φιλαυτία της προτιμά να εκτρέφει τον εθνοτικό ναρκισσισμό της. Να κατασκευάζει μια νέα Σπιναλόγκα, να σπέρνει το φόβο, να επωάζει το αυγό του φιδιού. Αυτή η άγνωστη χώρα, η νέα πατρίδα, αποδείχτηκε ανάλγητη και αφιλόξενη τελικά, ανάξια της λαχτάρας, της προσμονής και της ελπίδας σου.
Ήρθες αργά στο λίκνο της δημοκρατίας, μικρέ μου πρίγκιπα.
Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ μικρέ μου Αφγανέ-Ιρανέ-Πακιστανέ, η πολιτεία θα σου αρνηθεί το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού με το πρόσχημα ότι δεν έχεις εθνική συνείδηση – έννοια ιδεολογικά υπερφορτισμένη, ταξική, μη στατική, ιδεολόγημα κατασκευασμένο.
Ένας ξένος θα ΄σαι πάντα, ένας λάθρος μετανάστης, και αυτό το αχρείο λήμμα θα σε ακολουθεί σε κάθε σου βήμα για να σου θυμίζει ότι δεν είσαι άνθρωπος αλλά πράγμα παράνομο και επικίνδυνο, θα σε πληγώνει, θα ταράζει τα όνειρα και τις προσδοκίες σου, θα σκοτώνει το μέλλον σου.
Πηγαίνουμε στη χώρα του Σωκράτη και του Πλάτωνα, σου είχε υποσχεθεί ο πατέρας, εκεί που ανθούν οι αξίες, εκεί που οι άνθρωποι είναι πολιτισμένοι, καλοί κ΄αγαθοί.
Ήταν, μικρέ μου πρίγκιπα… Ήταν… Πριν η κρίση αξιών σαρώσει και αφανίσει τα πάντα στο διάβα της. Πριν ο ξενοφοβικός τυφώνας ξεριζώσει και τα ελάχιστα ψιμύθια πολιτισμού που είχαν απομείνει στην πολύπαθη αυτή χώρα.
Κι εσύ, μικρέ μου ξένε, δεν πρέπει να ταράζεις την ιδεολογική, πνευματική και πολιτιστική υπεροχή, τη μοναδικότητα των ελληνοπαίδων, αυτήν που δεν επιδέχεται ούτε αποδέχεται προσμίξεις -Ω Γραμματείς και Φαρισαίοι. Δεν πρέπει να προκαλείς με το χρώμα, το θρήσκευμα και τη γλώσσα σου στη χώρα των φιλιστόρων που αφομοίωσε όλους τους επείσακτους πολιτισμούς, αρνείται όμως να αφομοιώσει εσένα. Πρέπει να παραμείνεις αόρατος.
Δεν ξέρεις ακόμα τι είναι κοινωνικός ρατσισμός, προκατάληψη, εμπάθεια…
Θα το νοιώσεις όταν διακρίνεις τη φλόγα της έχθρας ν΄ανάβει, όταν δεις τη γροθιά να υψώνεται απειλητική, όταν γυαλίσει το μαχαίρι μπροστά στα μάτια σου. Μέχρι το μίσος να γίνει χείμαρρος, μέχρι το τέρας που έχεις απέναντι ορμήσει να σε κατασπαράξει, μέχρι να σε σκυλέψουν τα κανάλια, μέχρι να ξεχειλίσει το καζάνι που βράζει. Όχι, στη χώρα του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, δεν κατοικούν πια οι θεοί, δεν ανθούν ιδανικά και αξίες.
Κι αν το απείκασμα του Ελύτη «αυτοί με τους επιδέσμους και τα δεκανίκια που τους έλεγαν αλήτες» είσαι εσύ, μικρέ μου πρίγκιπα, κι αν μες στο βλέμμα σου διαβάζω «αλήθεια δεν υπάρχει περίσσευμα αγάπης, ούτε ένα τόσο δα μικρό κομματάκι, γιατί «πόση γη χρειάζεται, άραγε, ένας άνθρωπος;»» δεν έχω απάντηση, λύση δεν έχω να σου πω. Αυτή η πολυπρόσωπη, πολυεπίπεδη κρίση έχει στομώσει τα πάντα, κι εμένα και την κοινωνία, που μέσα στη δίνη της ιδεολογικής της παράνοιας εξέμεσε το τέρας που έκρυβε μέσα της, ξέρασε τον υπνώττοντα ρατσισμό της.
Αγαπημένε, ξένε, μικρέ μου πρίγκιπα. Το βλέμμα σου με πληγώνει σαν πολίτη και σαν άνθρωπο. Και με πληγώνει ακόμα περισσότερο η αδυναμία μου να σου προσφέρω το αυτονόητο. Τίποτα παραπάνω από το δικαίωμά σου να μην φοβάσαι. Από το δικαίωμά σου να αναπνέεις ελεύθερα…