Πολιτικό ρίσκο και χρηματοδότηση τα αίτια της «μετανάστευσης»
Του Αντώνη Τάντουλου
Για όσους παρακολουθούν από κοντά τις εξελίξεις τόσο στο δημοσιονομικό επίπεδο όσο και στον τραπεζικό κλάδο της Ελλάδας, μάλλον δεν προκαλεί και τόσο μεγάλη εντύπωση η αιφνίδια απόφαση του Ομίλου Βιοχάλκο να «μεταναστεύσει» την έδρα του σε άλλη χώρα.
Άλλωστε έχουν προηγηθεί εξίσου τρανταχτά επιχειρηματικά ονόματα όπως η Coca Cola, η ΦΑΓΕ και η S&B, που έχουν λάβει αρκετά νωρίτερα τη «μεγάλη απόφαση» δεδομένου ότι τέτοιες κινήσεις συν τοις άλλοις προκαλούν αντιδράσεις και ποικίλα αισθήματα (Εθνικού τύπου).
Το σημείο ωστόσο που δεν παύει να προκαλεί δεύτερες σκέψεις, αφορά το γεγονός ότι το Βέλγιο, όπου και θα εγκαταστήσει την έδρα της η Βιοχάλκο μέσω συγχώνευσης με την εκεί θυγατρική της Viohalco SA, δεν διαθέτει ελκυστικό φορολογικό καθεστώς όπως για παράδειγμα το Λουξεμβούργο ή ορισμένα Ελβετικά Καντόνια.
Μια εκ των δυο δηλαδή βασικών αιτιών που ωθούν τους επιχειρηματικούς ομίλους στην «ξενιτιά». Η δεύτερη αιτία είναι η λεγόμενη πρόσβαση σε τραπεζική χρηματοδότηση ή με πιο απλά λόγια ο όμιλος εκτιμά πως οι βελγικές τράπεζες (ενδεχομένως και από άλλα κράτη) θα είναι πιο πρόθυμες να τον δανείσουν τα κεφάλαια που χρειάζεται.
Και σε αυτή την δικαιολογία όμως χωρά μεγάλη κουβέντα μια και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα είναι πλέον ανακεφαλαιοποιημένο και σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα της κυβέρνησης και των ίδιων των τραπεζιτών είναι καθ’ όλα έτοιμο να ξαναχρηματοδοτήσει την πραγματική οικονομία έστω και σταδιακά.
Τι είναι λοιπόν αυτό που «τρόμαξε» τους επικεφαλής του ιστορικού Ομίλου, ώστε να μην σκεφτούν καν να δώσουν μια μικρή παράταση στην υλοποίηση της απόφασης και ειδικά τώρα που φαίνεται (από μια οπτική γωνία) πως τα πράγματα πηγαίνουν σχετικά καλά.
Η απάντηση βρίσκεται στο «πολιτικό ρίσκο» υποστηρίζουν κύκλοι της οικονομικής αγοράς που αφουγκράζονται τον σκεπτικισμό των επιχειρηματιών. Ένα ρίσκο που κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι μπορεί να προκαλέσει τριγμούς ανά πάσα στιγμή και με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Πρόκειται, δε, για μια παράμετρο που ήδη έχει επισημανθεί από «χείλη» του υπουργείου Οικονομικών (off the record) αλλά και ενισχύεται συνεχώς το τελευταίο διάστημα. Ακόμη και δια των συχνών διαψεύσεων από τον ίδιο τον πρωθυπουργό για μη προσφυγή στις κάλπες, που ως γνωστό αντί να κατευνάζουν, φουντώνουν όλο και περισσότερο την αίσθησης για επικείμενες εκλογές.
Η δεύτερη απάντηση στο ερώτημα, είναι θεωρητική και εξάγεται δια του συνειρμού πως μπορεί οι ελληνικές τράπεζες όντως να πραγματοποιούν αγώνα δρόμου για να καταφέρουν να ανακτήσουν τον πραγματικό τους ρόλο, όμως οι επιχειρηματίες ως πιο έμπειροι πιστεύουν πως αυτό αργεί ακόμα και συνεπώς είναι υποχρεωμένοι να λάβουν τα μέτρα τους.
Και καλώς ή κακώς το μόνο άμεσα αποτελεσματικό μέτρο που μπορεί να πάρει σήμερα μια επιχείρηση είναι να αλλάξει χώρα…